"Naszym największym strachem nie jest to, że jesteśmy niewystarczająco dobrzy. Naszym największym lękiem jest to, że jesteśmy mocni ponad miarę. To nasze światło, nie nasza ciemność najbardziej nas przeraża. Pytamy siebie: Kim jestem, aby być wspaniałym, olśniewającym, utalentowanym? Właściwie, kim nie chcesz być? Twoje chowanie się w cień, nie przysłuży się światu".
(Marianne Williamson, Return to love)
Wszyscy mamy jakieś swoje cele, wszyscy do czegoś dążymy. Czy musi być tak, że nasza ambicja jest zabijana przez rzeczywistość? Dość częste "odbijanie się od ściany", niemoc w pokonywaniu trudności często, jednak podcina nam skrzydła. Czy przyczyną jest otaczający nas świat? Czy może jednak nasze słabości, które nas ograniczają?
Największą słabością, każdego młodego człowieka jest środowisko z którego się wywodzi. Trudny, skomplikowany i często w samotności okres dorastania może powodować poczucie niedowartościowania. Brak wsparcia ze strony najbliższych prowadzi do rezygnacji i braku ambicji. Czy wychowanie w domu pełnym przepychu i dobrobytu daje inne możliwości? Otóż niekoniecznie. Wszystko zależy od charakteru i determinacji każdego z nas. Wychowanie w środowisku dobrobytu może nam ułatwić start w życie. Ale czy czyni nas odpowiedzialnym i pewnym siebie?
Bezpieczne cele sprawiają, że myślimy bezpiecznie. I być może nie ma w tym nic złego, ale wszyscy ludzie sukcesu, którzy osiągnęli szczyty w swoich branżach i dziedzinach mówią jednym głosem – bez odwagi nie zaszlibyśmy tak daleko. Odważne i daleko idące cele wymagają zmiany planowania. Zdecydowanego wyjścia poza strefę komfortu, przesunięcia (albo pozbycia się!) własnych granic, porzucenia myślenia schematami.
Zatem wszystko zależy od nas samych. Od siły determinacji, wiary w swoje możliwości, bo przecież Świat stoi dla nas otworem. Wystarczy tylko po niego sięgnąć…. Sięgaj…
Opracowała – Barbara Ropelewska – komendant 7 – 5 HP
